Przewodnik po prohibicjach *3

I kolejna część Przewodnika. Jako że Yeti nie nadesłał jeszcze obiecanej porcji tłumaczenia, publikujemy redakcyjny efekt zmagań z globalną krucjatą antytytoniową. Jesteśmy zwalczani na całym świecie… Od bieguna do bieguna.

Malta – zakaz palenia w zamkniętych pomieszczeniach publicznych, w tym transporcie publicznym, aczkolwiek dozwolone jest wyznaczenie przez właściciela baru bądź restauracji miejsca do palenia.

Malezja – diabelskie zakazy – nie można palić właściwie nigdzie. Ani w szpitalach, w windach, toaletach, klimatyzowanych restauracjach, transporcie publicznych, budynkach rządowych, szkołach, na stacjach paliw, kawejkach internetowych, centrach handlowych, ale też nie można w prywatnych, klimatyzowanych biurach. Za to ostatnie od niedawna można dostać karę około 3300 dolarów lub dwóch lat więzienia (sic!). Co prawda wielbiciele dymka walczą o swoje prawa i lubią naginać zakazy, to jednak upiorni biurokraci walczą z tym jak mogą.

Meksyk – od piętnastu lat nikt sobie nie zapali na lotniskach, ani w szpitalach. Jedynie na lotnisku w Cancun są wyznaczone rejony. W stolicy natomiast zamknięto palaczy w odseparowanych budach, żeby dymki się nie wydostawały na zewnątrz. W restauracjach i barach musi być natomiast przynajmniej 30% przestrzeni wolnych od dymu (zakazują chuchać w tamtą stronę, czy jak?). W 2007 roku odbyła się wielka debata na temat uwolnienia stolicy od palaczy – chciano zakazać całkowicie palenia w lokalach gastronomicznych, szkołach, taksówkach, autobusach. Na szczęście nie udało się wprowadzić tej restrykcji. Za to rok później stołeczne przepisy rozciągnięto na cały kraj. Reklamować produktów tytoniowych w radio i telewizji nie można.

Monako – mądre księstwo. Od października 2008 roku nie można tam palić w miejscach publicznych, ale nie dotyczy to barów, restauracji i nocnych klubów. Popieramy!

Czarnogóra – w miejscach publicznych palić nie wolno. Nie można także reklamować czegokolwiek związanego z paleniem, ani też pokazywać palaczy w telewizji (jakbyśmy się tam pchali…).

Holandia – zakaz palenia w budynkach publicznych (jakie to – nie określono jednoznacznie) oraz w transporcie publicznym. W 2004 weszła przedziwna ustawa o prawach pracownika do pracy w środowisku wolnym od dymu. Ustawa antynikotynowa nakazuje pracodawcom zabezpieczyć pracowników przed zagrożeniom wynikającym z wdychaniu dymu (co z firmami składającymi się z samych palaczy – niech cierpią!). Amsterdamskie lotnisko Schiphol było pierwszym europejskim portem lotniczym, w którym zakazano całkowicie palenia, ale szybko się z tego wycofano i wyznaczono specjalnie odseparowane palarnie. W 2008 roku zakazano palenia w hotelach, restauracjach, barach i kafeteriach. W szpitalach natomiast palić wolno pod warunkiem, że w palarni nie serwuje się jedzenia (mój ulubiony przepis). Prohibicja na reklamowanie i sponsorowanie wszelkich form nikotynowych. W słynnych coffee-shopach można palić cannabis pod warunkiem, że nie będzie zmieszana z tytoniem…

Nowa Zelandia – cuda na kiju! Już w 1876 roku zakazano palenia w specjalnym budynku rządowym w Wellington (obawiano się ognia, jako że jest to drugi co do wielkości w całości zbudowany z drewna budynek na świecie). Potem nie było lepiej, bo restrykcje dosięgnęły nawet kampusów studenckich (jako, iż jestem związany ze środowiskiem akademickim w Olsztynie, szczerze ubolewam nad losem studentów oraz pracowników naukowych w Nowej Zelandii…), boisk szkolnych, ogrodów szpitalnych, stadionów, a także wszystkich zamkniętych zakładów pracy oraz szpitalnych sal z pubami, barami, restauracjami i kasynami (kasyno w szpitalu – tylko w Nowej Zelandii!). Nie wolno sprzedawać tytoniu osobom poniżej 18. roku życia.

W niektórych dystryktach (jak na przykład Południowe Taranaki) nie wolno palić na placach zabaw, w parkach, na basenach, a na dodatek urządza się happeningi na rzecz wstrzemięźliwości nikotynowej. Rząd chciał zakazać palenia w samochodach, ale ostatecznie ograniczył się do radiowego nawoływania o zgaszeniu papierosa podczas jazdy.

Informacja najważniejsza: od 2017 roku nie kupi się w Nowej Zelandii tytoniu. Dziękujemy – więcej dla nas!

Norwegia – palenie wzbronione w budynkach administracji publicznej, miejscach pracy oraz w transporcie publicznym od 1988 roku. Od sześciu lat dymek zakazany także w lokalach gastronomicznych oraz barach.

Paragwaj – nie zapalisz sobie we wszystkich zamkniętych pomieszczeniach w budynkach, wliczając w to bary oraz restauracje.

Peru – cudowny przykład marnowania pieniędzy podatników  – zakaz palenia w zamkniętych pomieszczeniach w budynkach (jakichkolwiek). Nie egzekwowany.

Portugalia – kraj paradoksów. Zakaz palenia we wszystkich publicznych miejscach, chyba, że w specjalnie wentylowanych (czy parki są odpowiednio wentylowane?). Kary za złamanie tego prawa są wysokie – dla zwykłego palacza 1000 euro. Dla palacza, który na dodatek jest urzędnikiem (zło wcielone!) odpowiednio więcej – 2500 euro. Można kupić tytoń osiągając wiek 18 lat.

Łosiowe zakazy:

– Tom Cruise zakazał swojej żonie – Katie Holmes – palenia. Kara za złamanie wyznaczona będzie według reguł scjentologicznych.

– Prezydent Barack Obama sam siebie zbanował – nie rzucił jeszcze palenia, ale zarządził kategoryczny zakaz palenia w całym Białym Domu. Jeszcze ściany przecież zczernieją…

– W Toronto w Kanadzie wyznaczono granicę 9. metrów wolną od palenia przy dziecięcych placach zabaw. Dlaczego nie 7 metrów i 77 centymetrów? Niewiadomo.

– W Ugandzie wściekły tłum zlinczował palacza za złamanie zakazu palenia w barze (wrzesień 2008).

Tags: porady, prawo i fajka, prohibicja, przewodnik