Andrzej ma LHS

Niektórzy z Was mnie znają. Niektórzy z Was wiedzą, że lubię wszystkie, ale mam totalnego bzika na jedną – konkretną markę fajek.
Niektórzy z Was, zapewne z politowaniem kiwają głową i uśmiechają się teraz znacząco przeczuwając, że zaczynam się nakręcać i rozkręcać w głoszeniu pochwalnych hymnów na temat pewnej marki fajek. No dobra! Mam korbę na fajki LHS. Przyznaję. I dobrze mi z tym.

Wszystko się zaczęło kilka lat temu, kiedy to, zostałem przez jednego z Kolegów (mającym, rzekłbym – „fundamentalne” oddziaływanie na rozwój mojej obecnej fascynacji fajkarstwem i fajczarstwem i na pojęcie tego „hobby” w ogóle – dzięki Przemku!!!) obdarowany kilkoma pięknymi fajkami. A perełką w tym gronie, była śliczna fajeczka, nieznanej mi wtedy marki LHS. Śliczna, zgrabna, perfekcyjna zuluska z figlarnym ustnikiem naśladującym cumberland. Zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia! Uczyniłem z niej fajkę kontemplacyjną, na szczególne okazje. I poważnie zainteresowałem się marką. A to ta pierwsza:

Darczyńca, podał mi wtedy garstkę informacji na temat tej fajki. I co ciekawe – po prawie trzech latach usilnych starań wiem o fajkach LHS niewiele więcej, niż dowiedziałem się z tej króciutkiej notatki, która – wypisana na starannie złożonym kawałku papieru – towarzyszyła podarkowi.

To dziwne, prawda? Usprawiedliwię się – moja ignorancja, równie wielka, jak uwielbienie dla fajek LHS, bynajmniej nie wynika z lenistwa. Po prostu, w niewytłumaczalny sposób – o tej firmie pozostało zaledwie tyle informacji, co „kot napłakał”. Taki „mistrz znikniony”. Dosłownie.
Ale, co wiem – to napiszę. Jednocześnie, zaznaczam uczciwie – nie posiadam pokrycia tych informacji w żadnym wiarygodnym źródle. To co wiem o marce, to zbitek strzępów informacji, pojedynczych zdań, subiektywnych opinii znalezionych w Internecie na przestrzeni kilku lat. Nie wykluczam, że część tego – to zwykłe mity, plotki i pomówienia. Staram się tę „wiedzę” zbierać i składać do kupy. Nie jest łatwo. Ale, oddzielając ziarno od plew – rysuje się jakiś tam, bardzo ogólny obraz firmy i jej dokonań:

Cytując za lakonicznym pipephil.eu – amerykańska marka LHS zaistniała w 1911 roku (są źródła piszące o 1900), jako rodzinne przedsiębiorstwo braci Ludwiga i Hugo Sternów. W 1920 firma zadomowiła się na nowojorskim Brooklynie, gdzie to – do zamknięcia początkiem lat 60 produkowała fajki i fajkowe utensylia.

Linki do pipehila (i jeszcze jeden)

Na Pipedii jest jeszcze mniej.

Z tego co udało mi się dowiedzieć, głównie z danych skompletowanych ze strzępów informacji w opisach niezliczonych, bacznie przeglądanych przeze mnie aukcji eBay, czy też – podglądniętych i zebranych do kupy strzępów informacji z amerykańskich stron tematycznych-fajkowych – LHS produkowała fajki różne… ale bez wyjątku dobre!

Od budżetowej, masowej produkcji, przez cudaki w stylu „pocket”, systemówki przypominające ciśnieniowe samowary do czaju, fajki ryflowane w typie „american kornik stajla”, czy nawet fajki z korka (!), po kształty wybitnie klasyczne, oraz fajki w całości z wrzośca (tzw. allbriar). Czyli typowa, niczym nie skrępowana amerykańska fantazja spod znaku „rynek wszystko pochłonie”. Produkowała też, a może zwłaszcza? fajki w absolutnie pierwszorzędnej jakości i standardzie wykonania. Do ich wyrobu stosowano głównie wrzosiec korsykański i włoski. Sezonowany i – w wyższych seriach (gdzieś się na to natknąłem…) dodatkowo wyprażany w wysokiej temperaturze przed wykonaniem fajki („pre-heat”).

Nie ważne, czy fajka była klasy „basic” czy klasy „top” – zawsze inżynieria palidełka była perfekcyjna, a producent udzielał nań gwarancji. Obserwowałem kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset aukcji tych fajek – nigdy nie znalazłem wzmianki czy fotki, która uwidoczniłaby błędy inżynierii fajek LHS. Firma opatentowała też kilka systemów skraplacza (więcej o tym, oraz dodatkowo katalogi można znaleźć tutaj). Mam te fajki, palę z tymi skraplaczami i one naprawdę dobrze działają.

Wyższe serie fajek LHS, jak Sterncrest Ultra Fine, 14K Ultra Fine, Super Fine, czy linie Park Lane, Aladdyn, Americana – były fajkami z najwyższej półki. Były to fajki, mogące śmiało konkurować z największymi i najbardziej cenionymi ówcześnie potentatami – jak Dunhill, Comoy czy Sasieni – a co najmniej stanąć obok bez żadnych kompleksów.
W opiniach ludzi, posiadających fajki spod znaku LHS – są to palidełka, które – traktowane z szacunkiem i dbałością – mogą być fajkami na całe życie. Majstersztyki fajkowe, dzieło rak mistrzów minionych i „zniknionych”, stara, dobra szkoła, stare, dobre podejście.
Znikoma ilość informacji w sieci, a zwłaszcza znikoma świadomość istnienia marki LHS wśród palaczy i kolekcjonerów amerykańskich (usiłowałem „grzebać u źródła” – niestety z miernymi skutkami, bo większość Jankesów guzik się interesuje historią własnego fajkarstwa) trochę dziwi i dodaje producentowi aury swoistej tajemniczości. A dziwi to tym bardziej, że wszystkie dostępne źródła potwierdzają, że LHS produkował i był głównym (i jedynym), zakontraktowanym dostawcą fajek dla US Army w czasach II Wojny Światowej. Zatem producentem poważnym, o którym powinna zostać masa informacji… a zostały ich strzępy zaledwie. Dziwi też, że choć wraz z jankeskimi wojakami, fajki LHS napływały do Europy – to niewiele ich na naszym kontynencie nie zostało, ale o tym za chwilę. Z czasami wojennymi wiąże się też garść ciekawostek.
Pierwsza – dotycząca ustników w moich ukochanych Park Lane. Wykonane są one z tworzywa przypominającego dunhillowski cumberland. Ale cumberlandem nie są! Ten typ ustnika, to kompromis między bakelitem, a matowym perspexem. Imitacja, która powstała wymuszona… historią, bowiem Amerykanie do produkcji ustników używali wcześniej głównie bakelitu, który sprowadzali z Niemiec. W trakcie bombardowania Berlina, rozpirzono fabrykę bakelitu w mak i surowiec się skończył, a Jankesi zostali na lodzie i zostali zmuszeni do opracowania własnego rozwiązania. Taki typ ustnika był popularny wśród jankeskich żołnierzy i traktowany jako ich znak rozpoznawczy. A że kombinacja wyszła naprawdę ładnie – firma usiłowała zagrywki marketingowej, i zamiast przyznać się, że kolorowy ustnik jest wymuszoną improwizacją wynikającą z braków magazynowych surowca – dorobiła ideologię, że ten typ ustnika jest bardziej „trendy” i wdrożono go w fajkach eksportowanych. W obiegu krajowym, funkcjonowały ustniki czarne. Stąd – spotkać można fajki serii Park Lane i Park Lane de luxe z czarnym, jak i czarno-rdzawym ustnikiem. Mylne okazuje się przeświadczenie, którego sam byłem wyznawcą – fajki z czarnym ustnikiem to nie był „drugi sort” – paradoksalnie, te z czarnym ustnikiem (droższym), lądowały na rynku amerykańskim. Wersja eksportowa – miała ładniejszy, ale i tańszy ustnik z mieszanki bakelitowo-perspexowej.

Druga ciekawostka dotyczy próby ekspansji marketingowej i eksportowej LHS na grunt brytyjski i ogólnie europejski. LHS usiłował zawojować swoimi fajkami Europę. Dlatego fajki z czasów II WŚ i lat krótko po wojnie są tymi najbardziej cenionymi – bo są to fajki jakościowo najlepsze i najlbardziej dopracowane. Miały one przecież konkurować z fajkami brytyjskimi na ich własnym podwórku! Co więcej – miały iść dalej i zawojować szturmem Europę.
Niestety, mimo że fajki dorównywały jakościowo najlepszym wzorcom angielskim, mimo, że (w zdecydowanej większości) produkowano je na eksport w klasycznych kształtach i były to fajki naprawdę dobrze i pięknie wykonane – to próba eksportowej ekspansji rozbiła się o brytyjską flegmę i poczucie imperialnej wyższości. I guzik z tego wszystkiego wyszło.
Po prostu – chociaż znalezione pogłoski mówią, iż angielscy oficerowie i co odważniejsi i bardziej otwarci na świat dżentelmeni, doceniali po cichu ich walory smakowe, estetyczne i użytkowe, to publicznie, w złym tonie było pokazanie się z taką sojuszniczą fajką w zębach. Skubańce w bryczesach pamiętali wywaloną do zatoki herbatę.
Anglicy jawnie więc szydzili z jankeskich fajek, wyśmiewali piękne ustniki PL jako nieudolne podróbki cumberlandu, i parskali na wymyślne systemiki skraplaczy, twierdząc, że kawałek ściętej, aluminiowej rurki wsadzonej w szyjkę z „white dot” jest zdecydowanie bardziej wyrafinowany. W efekcie tego „złego PR” producent odpuścił i zarzucił ambitne plany marketingowego podboju, oraz wycofał się z prób rozpowszechniania marki za oceanem. Nadwyżki produkcyjne na nietrafiony eksport, upłynniono na rodzimym gruncie (widziałem kilka wyprzedażowych plakatów LHS Park Lane, gdzie sprzedawano te fajki po dolarze). A sojusznicza US Army, wracając do domów zostawiła po sobie Coca-Colę i fast-foody, ale zabrała w kieszeniach swoje fajki.
Ech!… cholerni Angole…
O losach powojennych wiadomo mi w sumie nic. Internety milczą, nie potrafię dokopać się do źródeł informacji o końcowym okresie działalności firmy. Wiadomo tylko tyle, że początkiem lat 60 LHS zakończyła działalność i znikła z rynku.

Dlaczego o tym wszystkim piszę? Bo mimo praktycznego braku rzetelnych informacji o producencie, mimo małej popularności i świadomości istnienia marki LHS na „naszym podwórku” – jestem jej zagorzałym fanatykiem (być może jedynym w kraju). Posiadam, z mozołem zdobytych kilka fajek LHS. I potwierdzam z całą odpowiedzialnością to, co już napisałem wcześniej – są to fajeczki doskonałe!

Doskonale kształtami, proporcjami. Doskonałe materiałem i wykonaniem. Doskonałe myślą inżynierską i ergonomią rozwiązań (wkręcane ustniki, łatwość czyszczenia, odporność na uszkodzenie). Doskonałe w końcu smakiem! Każda jedna jaką posiadam (no ok, przyznam – nie w każdej jeszcze paliłem, więc po prawdzie – doskonale smakuje każda w której zapaliłem).

I co więcej mogę powiedzieć? W myśl rozpowszechnionej w świecie fajkowym opinii – że dobra fajka, to tylko do lat 60-tych – moje LHS-ki to SAME dobre fajki! Młodsze zwyczajnie nie istnieją.
A gdybyście trafili kiedyś na ciekawe informacje o fajkach LHS – uprzejmie proszę o podzielenie się nimi z niżej podpisanym.