Blockade Runner od Cornell & Diehl, Inc. – Impresja

Czytając kiedyś o upadku jednej z popularnych w latach 90-tych marek polskiego piwa trafiłem na zdanie, które dało mi do myślenia: „piwo musi być o czymś”. Wróciło to do mnie ostatnio, gdy dzięki uprzejmości podróżującej koleżanki z pracy udało mi się pozyskać pięć puszek tytoniu z USA, gatunków normalnie u nas niedostępnych. Nawet wszystkiego jeszcze nie spróbowałem – na pierwszy ogień poszły póki co Frog Morton On The Town i Grand Orientals Classic Samsun, oba od McClellanda, i Blockade Runner od Cornell & Diehl, Inc., który dostarczył póki co najwięcej pozytywnych doznań i stał się bezpośrednią inspiracją tych kilku zdań.

Do tej pory miałem głównie do czynienia z raczej mniej ambitnymi tytoniami z rodzimego podwórka, począwszy dawno temu od syropowych aromatów, z różnymi wypadami w kierunkach virginiowych (Broken Scotch Cake, Golden Glow) czy scentowych (Grousemoor, Palace Gate), kończąc raczej w tych ostatnich okolicach. Do sięgnięcia po Blockade Runnera zachęcił mnie komentarz @Juliana w dyskusji o tym, co warto przywieźć sobie zza Atlantyku – nigdy nie słyszałem wcześniej o crumble cake, więc żeby nie skończyć z samymi czerwonymi virginiami czy orientalami od McClellanda, konstruując listę zakupów dla koleżanki oparłem się na tej sugestii. I muszę przyznać, że było to znakomite posunięcie, jak dotąd największa i najbardziej satysfakcjonująca niespodzianka.

Puszka ozdobiona jest obrazem dziarsko sunącego po falach parowca, gdzieś w materiałach marketingowych przewijają się odniesienia do dzielnych marynarzy stawiających czoła niebezpieczeństwom i przygodom, oczywiście z fajką w zębach. Na tym temat morza się nie kończy – zgodnie z opisem na puszce (A true Navy cavendish crumble cake. Hand stoved red VA and golden VA soaked in a premium rum for seven days) w trakcie procesu produkcyjnego tytonie spędzają aż tydzień w kąpieli w rumie. I to ten rum właśnie jest pierwszym, co powita nos otwierającego puszkę.

Muszę przyznać, że pierwsze wrażenie jest powalające. Od dawna wiedziałem, że zmysł zapachu podłączony jest bezpośrednio do tej najstarszej, gadziej części ludzkiego mózgu, obchodząc ośrodki racjonalnego myślenia, i że zapach może być wehikułem przenoszącym nas momentalnie do wspomnień, odległych miejsc i czasów. Blockade Runner zrobił mi dokładnie to: nagle znów miałem 7 lat, w FWPowskim ośrodku wypoczynkowym nad Bałtykiem, na zorganizowanym przez KOwca „spotkaniu z ciekawym człowiekiem” – marynarzem pracującym na frachtowcach, palącym oczywiście podczas prelekcji fajkę, i opowiadającym o wyjątkowym smaku rumu z Karaibów.

Drugą niespodzianką jest sposób konfekcjonowania tego blendu. To crumble cake, więc w puszce znajduje się zgrabna kostka i trochę mniejszych kawałków sprasowanego, dość wilgotnego (oleistego?), bardzo rozdrobnionego tytoniu, który trzyma się siebie, ale delikatnie roztarty zaczyna w palcach rozsypywać niemal na proch – to zupełnie co innego niż jakiekolwiek mikstury czy ribbony, jakie do tej pory miałem w rękach. Nigdy nie rozumiałem też przy tym stwierdzeń, że tytonie te są bezobsługowe i palą się bez niemal żadnego przygotowania, bo nawet w przypadku mikstur i wstążek, o płatkach nie wspominając, zawsze miałem problemy z nabijaniem i prowadzeniem żaru, zawsze mi to gasło na zbyt dużych kawałkach. Tymczasem crumble cake to taka mniej więcej konsystencja tytoniu, jaką zawsze wyobrażałem sobie, gdy ktoś w recenzji pisał o jak najdrobniejszym przygotowaniu tytoniu do nabicia, np. podczas zawodów długiego palenia – tu nie trzeba nic robić, wystarczy kawałki lekko rozkruszać nad fajką w palcach, i minimalnie ubić. I dla mnie wreszcie jest to faktycznie tytoń bezobsługowy, palący się cicho, spokojnie i sucho, z jednorazowym może pogłaskaniem ogniem w trakcie palenia, gdy zapomniałem po drodze przystemplować kołkiem.

O smaku trudno mi mówić. Nie jestem specjalistą w nazywaniu wrażeń smakowych, ani w przypadku wina, ani tytoniu – nigdy nie potrafię nic zrozumieć z tych przewijających się wszędzie cytrusów, owoców, lukrecji i innych, bardzo konkretnych odniesień i skojarzeń, nie potrafię ich też sam dobrze nazywać. Z pewnością mogę jednak stwierdzić, że dla mnie to tytoń bardzo łagodny i dyskretny, dość subtelny, jeśli mogę użyć tego słowa mimo mocnej i cały czas obecnej dominanty rumowej. Nie gryzie w język goryczą, nie udało mi się go przeciągnąć tak jak notorycznie robię to z brytyjskimi virginiami – cały czas pali się kulturalnie, a z czasem rum wietrzeje i ustępuje bardziej tytoniowym, choć i tak niecodziennym dla mnie (nie tylko złota, ale i czerwona VA) doznaniom. Nawet przygaszony i odpalony ponownie, ciemnieje w smaku jedynie trochę, nie tracąc na dłuższą metę swojego unikalnego uroku. A jest to urok absolutnie wyjątkowy wśród tego, co miałem w fajce do tej pory, i to nie tylko ze względu na unikalny rumowy aromat czy formę przygotowania. To tytoń, który odpowiada na moje wyobrażenie tego, jaki powinien być dobry aromatyczny blend – nie w postaci sztucznego syropu zalewającego i próbującego jakby wstydliwie ukryć tytoń pod toną cukru i aromatów identycznych z naturalnymi, jak ma to często miejsce w przypadku różnych tanich „wisienek” czy „czekoladek”. To zupełnie inny poziom abstrakcji, gdzie naturalny smak miesza się z tytoniową podstawą dając w sumie efekt posiadający swój własny, unikalny charakter – większy, bogatszy, bardziej wielowymiarowy niż suma poszczególnych składników. Trochę podobnie jak Grousemoor czy Ennerdale – to wszystko tytonie „totalne”, nie biorące jeńców, choć sama specyfika każdego z tych bukietów powoduje, że grona ich wielbicieli mogą być w dużej mierze rozłączne (np. uwielbiając Blockade Runnera i Grousemoora od Ennerdale’a stronię, bo zbyt przypomina mi słonym aromatem szwedzki snuss – ale mimo to doceniam go i szanuję).

I tu czas na powrót do bon motu, którym zacząłem tę niezobowiązującą impresję pisaną po pierwszych kilku półnabiciach. Tak jak piwo, tak i tytoń – a właściwie już nawet nie konkretny blend, tylko samo palenie fajki – jest dla mnie „o czymś”. I chyba nie tylko dla mnie, bo widać to przecież tak bardzo w tak częstych tutaj, literackich niemal recenzjach, zanurzających się wraz z danym tytoniem w jakąś konkretną konwencję, bogato pracujących na metaforach i przypowieściach. Ale paląc rzadko, głównie dla przyjemności i celebry, zdecydowanie najbardziej cenię te tytonie, które – być może poprzez hackowanie zmysłu zapachu właśnie – same w sobie są „skarbnicami opowieści”, powodują, że chcę do nich wracać nie tylko dla samego smaku czy zapachu, ale po to, by dać się im ponieść jak jakiemuś wehikułowi w różne, często za każdym razem inne miejsca i czasy. Jak dla mnie Blockade Runner nie tylko wszedł w to elitarne grono z przytupem – na ten moment jest wśród nich królem.

Tags: aromat, Cornell & Diehl, recenzja, tytoń, Virginia