Tytonie Gawith, Hoggarth & Co.
2013.04.20. Godzina 22.05. Warszawa, balkon, 5 piętro, tuż przy Wyścigach. Recenzja pisana na żywo, w trakcie pierwszej próbki. Akompaniuje piwo… tu miejsce na reklamę. Tytoń G&H Rum Flake. Fajka Peterson System, model 308, rocznik 1947-49. Ustnik D-lip, jak to go nazwał Alan. Doświadczenie piszącego recenzję w rozpoznawaniu jakości tytoniu, smaków i składu mieszanki żadne, więc…
Szmata, olej, śledź i sól. Każde wyraźne i nie pozostawiające złudzeń. Proste skojarzenie robotnika fizycznego po kilkunastu godzinach pracy latem się nasuwa. Niedosuszone pranie, pot, no nie wiem sam. Strach wpakować do fajki skoro straszyli w dodatku potężną mocą...
Moc tytoniu wzbudza szacunek (spodziewałem się po opisie próbki i intensywnym zapachu z torebki), o czym przekonuję się z każdym pyknięciem. Nie ma żartów. To porządne tytoniowe nasycenie, nikt nas tutaj nie robi w balona chowając nikotynę pod kołderką z dodatków.
Pierwsze skojarzenie jakie z nim mam to studencki „kociołek Panoramiksa”. Miesza się tam różne napoje wyskokowe, gotuje i jednym garnuszkiem „rozbiera” się całą imprezę (przepis w Internecie). Kto o nim choćby słyszał, na pewno wie co mam na myśli. Tytoń jest bardzo dymny. Po jego paleniu powstaje smog większy, niż ten nad Londynem. Może o…
Pali się całkiem nieźle, choć na początku kołeczkiem trochę pracowałem. Na starcie smak znany mi z SG 1792, ale po chwili – Grousemoor? Nie, to niemożliwe, a może jednak? Albo to wina tego, że od kilku dni palę tylko Grousemoor’a, albo naprawdę jakieś kwiatki w tym są. Słodycz występuje podczas całego palenia.
Pali się jak smocze gówno, zupełnie bez yopasowego Qrastajla, po prostu w kominie pojawia się popiół biały jak broda Gandalfa po przejściach. Wystarczy puknąć i już. Ale gdzie ta moc?
Recenzja porównawcza, a dokładnie „jak dojrzewanie może wpłynąć na smak tytoniu”. Brzmi jak kompendium z zakresu tegoż, ale na to nie mam przede wszystkim doświadczenia się porywać. Ot, wrażenia z palenia tego samego tytoniu, świeżo zakupionego oraz wyleżakowanego przez dwa lata.
Gawith, Hoggarth & Co. wydaje się być marką nastawioną zdecydowanie na mieszanki virginiowe - czyste (oczywiście „czyste” we współczesnym rozumieniu) i z klasyczną aromatyzacją (czyli zastępującą mężczyznom perfumy), mniej czyste (bo z Burleyem na przykład) i te mniej klasycznie pachnione (ale bez redukowania smakowej zawartości tytoniu w tytoniu).
Ponoć bardzo mocny, więc od razu miałem na niego ochotę. Odstraszał tylko skład – Virginia i Burley, proporcje 50/50. Nie tęsknię za Burleyem, no ale ktoś musiał tego blendu spróbować ;)
I co ja mam napisać? Ćlamię ustnik Kriswilla już trzeci kwadrans i dalej nie wiem. A to już końcówka któregośsetnego grama, do tego leżakującego od kwietnia - to już pokazuje, że z każdą szczyptą wcale nie jestem bliższy oświecenia.
Tytoń, który pojawił się u nas w kraju stosunkowo niedawno, a u mnie zawitał z początku tylko w postaci kilkugramowej próbki. Otworzyłem, powąchałem, zapaliłem, i już wiedziałem, że to jest to. Zanim jeszcze wypaliłem całą próbkę, już były do mnie w drodze trzy pełne puszki. Miałem plan, jedną będę palił na bieżąco, drugą jak skończę…
W czym to nie pływało? Źródła podają, że chyba tylko w powietrzu, jak ptak, mówiąc metaforycznie. A, nie! Przepraszam. W powietrzu też – wszak właśnie nim było suszone. Tytoń ten kąpał się więc we wszystkim, co możliwe, aby został tym, czym jest. Niemniej jednak – warto go właśnie tak przyrządzać!
Najnowsze komentarze