Nightcap to jeden z tych blendów, gdzie możemy znaleźć dla siebie wszystko, czego oczekujemy od klasycznej mieszanki angielskiej. Smak, aromat, moc i tą charakterystyczną kołderkowatość. Dym się kłębi, bardzo powoli rozprasza sprawiając, że robi się przytulnie. Razem z kolejnymi pufnięciami zwalnia nasze tętno, mięśnie się rozluźniają. Może sporo marketingu w odbieraniu tego tytoniu w ten…
Tym razem nieco oddechu od wątków historycznych. Przekrój felietonów z lat 1993-1994, głównie dla początkujących, oraz wspomnienia pierwszego artykułu Zbigniewa Turka.
W ustach Marxman Kings Cross nabity resztkami petersonowego Irish Whiskey, który z whiskey ma tyle wspólnego co… ale to temat na inny elaborat, w dodatku nie napisany przeze mnie, bo ja jakoś tak słabo czuję te słodkości, orzechy czy lawendy. Ale nie użalać się tu miałem. W dłoniach fajeczka, która dopiero do mnie dotarła, a…
Niby ciemno - a jasno. Chmury wiszą nisko nad miastem, odbija się od nich pomarańczowe światło ulicznych latarni. Kałuże i błoto pośniegowe świecą się jak fajki Jasztyłowa. Między wąskimi uliczkami meandrują razem ze spływającą wodą zakapturzeni, przemoknięci studenci, którzy tego wieczoru wybrali się na pub crawling.
Gawith, Hoggarth & Co. wydaje się być marką nastawioną zdecydowanie na mieszanki virginiowe - czyste (oczywiście „czyste” we współczesnym rozumieniu) i z klasyczną aromatyzacją (czyli zastępującą mężczyznom perfumy), mniej czyste (bo z Burleyem na przykład) i te mniej klasycznie pachnione (ale bez redukowania smakowej zawartości tytoniu w tytoniu).
O Gubbelsie pisał niedawno nasz kolega @Piotr M. Głęboki - tym razem jest okazja porównać jego tekst z tym, co dekadę temu publikował o tej marce Zbigniew Turek. Poza tym porcja porad dla początkujących oraz informacja, który fajkowy tytoń, dostępny wtedy na polskim rynku, okazał się najlepszy i otrzymał tytuł Primus 1993.
Najnowsze komentarze