Gawith Red – recenzja @zrg

Badanie: AR/11/001/2013

Prowadzący: ZRG

Szczątki obiektu nieznanego pochodzenia dostarczono w standardowym hermetycznym worku foliowym w pojemniku transportowym. Na zewnątrz opakowania dało się wyczuć silną, gorzkawą woń naturalnej laski waniliowej (nie waniliny) i lukrecji. Z początku miły, po pewnym czasie stał się na tyle uciążliwy dla otoczenia, że zadecydowano o przeniesieniu opakowania do Zakładu Utylizacji w Koszalinie.

Woń:

Otwarciu worka towarzyszy wydobycie się silnego, słodkiego aromatu. Wspomniany powyżej zapach z zewnątrz zostaje zdominowany przez silną woń karmelu/toffi. W tle wyraźne, acz nie

przytłaczające nuty kwiatowo-owocowe. W bardzo niewielkich ilościach daje się wyczuć delikatne nuty zbliżone do aromatu obiektu sklasyfikowanego jako Ennerdale. Daje to powody przypuszczać, iż badana substancja może mieć coś wspólnego z Zakładem w Kendal. Po kilkunastu dniach woń, pomimo dość szczelnego zapakowania, wyraźnie osłabła.

Wygląd:

Szczątki mają postać dość wąskich i czasem całkiem długich wstążek oraz fragmentów flake’ów. Wilgotność normalna, w dotyku substancja „puszysta”. Nie zanotowano kleistości czy brudzenia. Kolor od żółtego po jasnobrązowy. Nie zarejestrowano praktycznie żadnych czarnych szczątków. Sugeruje to prawdopodobnie bazę Va + Bu. Po bliższej analizie daje się zauważyć nieco lekko zielonkawych drobinek, co wskazywać może na niewielką zawartość komponentów orientalnych. Wilgotność bardzo dobra.

Właściwości palne:

Substancja spala się bardzo dobrze, w niskiej temperaturze, generując znikome ilości kondensatu. Nawet przy zwiększonym ciągu nie dochodzi do nadmiernego rozgrzania. Rezultatem procesu spalania jest szary, delikatny popiół. Podczas spalania w jednym z badań powstał niewielki korek, co jednakże mogło być spowodowane błędem technika prowadzącego test.

Smak:

Początkowo słodki, z kołaczącymi się gdzieś akcentami pochodzącymi z domieszek, nieco płaski, nie przenoszący silnego aromatu toffi. W drugiej części próbki i pod koniec, zwłaszcza po ponownym odpaleniu, zdecydowanie ostrzejszy, przyprawowy, pojawia się nieco ożywczego, „ziołowego” powiewu (Orientale? Kentucky?). Spopielany w glinie ostrzejszy i bardziej pieprzny. Spalany we wrzoścu od początku niemal do samego końca smakuje słodkawo-mdło, mało aromatycznie. Filtrowany węglem aktywnym traci praktycznie wszystkie niuanse i ma tendencje do chwilowego zamieniania się w „gorące powietrze”. Nie powoduje poparzeń, ale może wywołać pojawiające się z opóźnieniem podrażnienie.

Opar:

W normie, niezbyt silny, szybko rozpraszający się. Brak elementu „papierosowego”. Czasem przebija delikatna nuta toffi. Nieuciążliwy, ale też nie wabiący. Nie zarejestrowano natomiast żadnych aromatów potwierdzających istnienie w mieszance większych ilości Orientali.

Zawartość alkaloidów:

Zawartość nikotyny sklasyfikowano jako średnią. Jej obecność jest solidnie odczuwalna i ma tendencję do wzmagania się, zwłaszcza po wystudzeniu i ponownym odpaleniu mieszanki.

Hipoteza:

Bazując na:

– otrzymanym materiale dowodowym,

– wynikach złożonych analiz,

– porównawczych metodach śledczych,

– ostatnich doniesieniach Centrali i innych agentów,

– dedukcji detektywistycznej,

stawia się następującą hipotezę roboczą: otrzymaną próbką do badań, mógł być Gawith, Hoggarth & Co. „Gawith Red”

Badanie zakończono z powodu braku dalszego materiału do analizy.

Suplement

Opinia subiektywna badającego:

W moim odczuciu tytoń bardzo średni. Lubię aromaty, a że popalam fajkę rekreacyjnie i nie potrzebuje zastrzyków nikotyny, często właśnie na nie pada mój wybór. Podobnie smakuję whisky, bo liczy się dla mnie cały obrzęd dostarczający pożywki wszystkim zmysłom, a nie konieczność „golnięcia” alkoholu.

Tytoń fajkowy traktuję podobnie. Powinien dla mnie fajnie wyglądać, pięknie pachnieć, być miły w dotyku, dostarczać przyjemności dla smaku, zostawiać po sobie to, co także w fajce kocham – fajkowy zapach po paleniu. I, żeby nie było nieporozumień, nie musi to wszystko zwalać z nóg iperytowym zapachem sztucznej aromatyzacji (np. ostatnio urzekł mnie wszystkimi w/w aspektami St James Flake, ale też Ennerdale). Testowana mieszanka natomiast zawodzi na wielu polach. Przede wszystkim posiada dla mnie wyjątkowo irytujący aromat. W samej „krówce” może i nie byłoby nic złego, ale dostawszy powietrza przeradza się ona szybko w coś gorzko-drażniącego (znam ten zapach, ale nie potrafię go sklasyfikować, coś z lukrecji, ale mniej anyżu). Co jest jednocześnie i wadą, i zaletą to to, że aromat ten kończy się dla mnie wraz z przyłożeniem ognia.

Jakościowo do tytoniu nie mam żadnych zastrzeżeń. Jest odpowiednio wilgotny, dobrze się pali. Poza tym smakuje nijako i jedyne co się tam ciekawego zadziało, to końcówka glinianki, gdzie powiało jakąś chłodną miętą-kamforą. Nie jest to wyrób zupełnie pozbawiony nikotyny. W glinie był dla mnie znacznie mocniejszy niż we wrzoścu (nawet bez filtra). Niemniej potrafi nasycić. Wypaliłem cztery fajki: dwie glinianki i dwa wrzośce (z filtrem i bez). Pierwszą, z ciekawości, drugą na potwierdzenie, trzecią z obowiązku, czwartą z musu. Myślę, że gdybym ten tytoń kupił, stałby on aktualnie na giełdzie.

Posługując się raz jeszcze analogią do whisky, wolę kupić raz do roku Ardbega za 300 PLN niż dziesięć razy „Złotą Lochę” w dyskoncie za 30 PLN. Dla mnie ten tytoń jako aromat to taka „Złota Locha”: niby whisky, a nie whisky. Patrząc w skali szkolnej to taka trója z plusem: 2 za aromatyzację, 5 za jakość bazy i plus na zachętę.

Tags: Burley, Gawith Hoggarth, Gawith Red, Kentucky, Oriental, recenzja, tytoń, Virginia