Holger Danske Black and Bourbon

Są takie dni które powinny się skończyć zanim jeszcze na dobre się zaczęły. W takie dni puszka z ulubionym tytoniem okazuje się być pusta, sznurówki rwą się w najmniej odpowiednim momencie, droga na przystanek mija w ulewnym deszczu, a to co czeka nas w pracy sprawia, że z tęsknotą wspominamy zawartość barku i żałujemy, że nie możemy od razu się napić. Takie dni szanujący się człowiek musi zakończyć czymś pozytywnym. Na przykład wizytą w trafice. Tam, wśród różnokolorowych opakowań, czernią wabi paczuszka ozdobiona łodzią Wikingów.  Czyli Holger Danske Black and Bourbon.  Jako, że dzień nie może być już gorszy można zaryzykować zakup w ciemno. Zwłaszcza, że cena nie jest przesadnie wygórowana.

Po otwarciu koperty dość szybko czujemy… No właśnie nie do końca wiadomo co. Woń ma mało wspólnego z alkoholem. Już prędzej da się opisać jako ziemno-cukierkowa. Jest przyjemna dla nosa ale zbyt długie doszukiwanie się niuansów zapachowych odczujemy aż w zatokach. Nie ma też sensu rozgrzebywanie zawartości. Wśród ziemistej czerni burleya prześwituje jasna virginia i to koniec niespodzianek. Całość pocięta jest w taki sposób, że tylko ładować bez przejmowania się rozdrabnianiem czy suszeniem, a już na pewno nie ubijaniem.

Odpalamy. O ile zapach pojawia się od razu, to na smak trzeba chwilę poczekać. I gdy już się pojawia, to jest nieuchwytny. Delikatnie prześlizguje się po kubkach smakowych robiąc dość pozytywne pierwsze wrażenie. Problem polega na tym, że jakoś nie bardzo chce zrobić kolejny krok. Zachowuje się niczym nieśmiały gość bojący się wejść za próg. Oczywiście można go zachęcić, ale do niczego dobrego to nie doprowadzi. Zaświadczy o tym nasz język, lekko zniesmaczony intensywnością doznań.  I jeśli nie zdobędziemy się na zbyt intensywne palenie, to możliwe, że niezbyt wiele poczujemy. Chyba, że liczymy na porcję nikotyny. Wtedy powinniśmy być nawet zadowoleni.

Można zaryzykować stwierdzenie, że fajka ma się lepiej od nas. Nic w niej nie bulgocze, a zawartość pali się na szary popiół. Otoczenie też nie powinno narzekać, bo chmura jaką produkujemy nie pachnie źle. Niestety nie pachnie też dobrze. Po prostu jest. Co gorsza, choć z czasem znika, to po jakimś czasie lubi wychylić się z jakiegoś kąta i to w momencie gdy wydaje nam się, że gruntownie przewietrzyliśmy pokój.

Dzień jeszcze trwa i trudno powiedzieć by nasz zakup pozwolił nam zapomnieć o wszystkich jego cieniach. Zatem pozostaje jedno – sięgnąć bo prawdziwą whisky. I w oparciu o skojarzenia ze złotą barwą płynu, przypomnieć sobie, że ten sam producent wypuścił coś o smaku mango i wanilii. I całkiem możliwe, że byłby to lepszy wybór na taki wieczór. Tymczasem jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Odkładamy na bok fajkę, bez silenia się na dopalenie zawartości. Zamiast tego nalewamy sobie po raz drugi. Choćby i po to by pozbyć się wspomnień po czymś co whisky przypominało jedynie z nazwy.

Tags: aromat, Burley, Holger Danske, recenzja, Virginia