Recenzja porównawcza, a dokładnie „jak dojrzewanie może wpłynąć na smak tytoniu”. Brzmi jak kompendium z zakresu tegoż, ale na to nie mam przede wszystkim doświadczenia się porywać. Ot, wrażenia z palenia tego samego tytoniu, świeżo zakupionego oraz wyleżakowanego przez dwa lata.
Od dłuższego czasu, zastanawiając się nad tym tytoniem, w głowie kłębiły mi się same negatywy lub co najmniej obojętne myśli. Aż do chwili obecnej, ale o tym napiszę później. Najpierw cofniemy się o kilka miesięcy. Stanwell Honey and Caramel to tytoń, który w polskich trafikach nie występuje. Ja swoją puszeczkę przywiozłem od naszych zachodnich…
Nightcap to jeden z tych blendów, gdzie możemy znaleźć dla siebie wszystko, czego oczekujemy od klasycznej mieszanki angielskiej. Smak, aromat, moc i tą charakterystyczną kołderkowatość. Dym się kłębi, bardzo powoli rozprasza sprawiając, że robi się przytulnie. Razem z kolejnymi pufnięciami zwalnia nasze tętno, mięśnie się rozluźniają. Może sporo marketingu w odbieraniu tego tytoniu w ten…
Niby ciemno - a jasno. Chmury wiszą nisko nad miastem, odbija się od nich pomarańczowe światło ulicznych latarni. Kałuże i błoto pośniegowe świecą się jak fajki Jasztyłowa. Między wąskimi uliczkami meandrują razem ze spływającą wodą zakapturzeni, przemoknięci studenci, którzy tego wieczoru wybrali się na pub crawling.
Gawith, Hoggarth & Co. wydaje się być marką nastawioną zdecydowanie na mieszanki virginiowe - czyste (oczywiście „czyste” we współczesnym rozumieniu) i z klasyczną aromatyzacją (czyli zastępującą mężczyznom perfumy), mniej czyste (bo z Burleyem na przykład) i te mniej klasycznie pachnione (ale bez redukowania smakowej zawartości tytoniu w tytoniu).
„Luksusowego” zaprawia się podobno miodem, wanilią i pomarańczami. Brzmi to smakowicie i zdrowo, bo oprócz słodyczy mamy trochę witamin. Co do pozostałej zawartości, bez niespodzianek. Do tego stopnia, że można uznać to nawet za niespodziankę. A przynajmniej mnie to uderzyło.
To nie jest tytoń, lecz w pewnym sensie zjawisko, symbol. Być może dlatego nikt nie podjął się jeszcze jego opisania. A tymczasem to najbardziej dostępny produkt na rynku. Na tyle znany, że każdy dyletant, osoba nie mająca żadnej styczności z puszczaniem dymka, na hasło „fajka” odpowie bezwiednie: Amphora.
O ile niektóre aromaty Petersona kojarzą mi się z w wszechobecnym rozwodnieniem smaku i mocy, to ten wydaje się jaskółką Nowego. Inna rzecz, że jak dla mnie leci ona zbyt nisko, jakby za chwilę miał lunąć deszcz, a z nieba posypać się gromy. Nie odpowiada mi ten pilotaż, ale jest to wynikiem specyficznej choroby lokomocyjnej,…
Virginia, Burley i Black Cavendish. Wszystkie trzy wymieszano chyba w dość równych proporcjach, a przynajmniej do tego prowadzi detektywistyczna lupa. Liście drobno cięte, na krótkie i wąskie paski, czasem zdarzy się mały płatek. Do fajki ładuje się bezproblemowo, można nawet trochę mocniej upchnąć, bo tytoń jest lekko podsuszony, nie lepiący się i sprawia wrażenie naturalnego…
Uczulam – nie zamierzam się nawet silić na obiektywizm (nawet nie wiem, jak miałoby to wyglądać). Dlatego będą to opisy skrajnie subiektywne, a opinie mogą się wielu osobom wydać pochopne i krzywdzące. I niech tak zostanie.
Koniec świata nie przyszedł. Mimo to nadal prepersi szykują się na kataklizm w wesji soft. To znaczy, że wszystko dookoła gruchnie, buchnie i spuchnie, a oni zostaną ze swoimi zapasami suszonej kukurydzy w piwnicy i spokojnie poczekają, aż opadnie radioaktywny pył. Wyjdą wtedy najedzeni, napici i napaleni do syta.
Drukarze to specyficzni ludzie. Ich tok rozumowania jest dla mnie obcy. Pamiętam, jak kiedyś na rynek trafiło wydanie pisma, rozlatujące się w rękach. Po otwarciu słychać było ciche „pstryk” i pojawiał się nagle Wielki Kanion. Przy kartkowaniu „ziemia” zaczynała już pękać jak w filmie „2012” i niczego nieświadomy czytelnik szybko stawał się kolporterem ulotek, zwłaszcza…
Aroma oferuje to, czego brakowało Panu G. Odrobinę mocy, choć nadal jest to tytoń należący do słabych, najwyżej średnich. Ale można się już nim nasycić, wypalając sporą fajkę. Wprawdzie wydzieli pod koniec trochę kondensatu (mniej więcej tyle, co Simply Unique Larsena), ale chyba nie ma co narzekać.
Ponoć bardzo mocny, więc od razu miałem na niego ochotę. Odstraszał tylko skład – Virginia i Burley, proporcje 50/50. Nie tęsknię za Burleyem, no ale ktoś musiał tego blendu spróbować ;)
Najnowsze komentarze