Kramarzówka: Dzień z życia (relacja, dzień I)

Ani ani. Ani ze mnie podróżnik, ani szczególnie aktywny i społecznie ukierunkowany działacz Fajkanetu. Raczej w ciszy obserwujący i racjonalizujący kolejne decyzje, tak fajkowe, jak i wyjazdy oraz sposoby na spędzeniu czasu. Dlatego na mojej liście marzeń wyjazdowych i osób do spotkania – poza kilkoma miejscami już nieistniejącymi i ludźmi, których już nie ma pozostał jeden – świecący punkt. Kramarzówka. Z Szanownym Gospodarzem na czele i Zacną Załogą Kolejnych Nawiedzających. W tym roku, kiedy Janek ogłosił termin spotkania, zrobiłem co mogłem w myśl idei „rzuć wszystko i jedź” – choćby cię zbłąkana na autostradzie zwierzyna chciała powstrzymać.

Bilety, dzień urlopu, budzik na 3 rano nastawiony miesiąc wcześniej. Kilka wiadomości wymienionych z Organizatorem – i już wiedziałem, że się uda. Jeszcze szybki rachunek czasowy – w jedną i drugą po 12 godzin drogi, żeby pobyć 12 godzin na miejscu. Warto, bez wątpienia. Plecak spakowany.

Godzina 10.00. Rzeszów

Wyczekiwane zwiedzanie rozpocząłem (po odnalezieniu przez Janka (@pigpena) przy rzeszowskiej studni otoczonej kolorowymi bazarkami) od zaproszenia na czarną-niesłodzoną w niebanalnej kwaterze Gospodarza i Jego Rodziny. Później nastąpiło dopakowanie auta dobrociami i przyjacielem na czterech łapach. W drogę.

I tak z każdym kilometrem silniejsza była myśl, że jakiś ten świat inny, jakby bez GMO, taki bardziej prawdziwy, bez udziwnień, kawendiszy i aromatów w sprayu. Jeszcze wór marchewki, drugi ziemniaków, jakaś pieczeń, „ze dwa” piwka i do celu. Rozmaitości tytoniowe, które gościły na stołach to światowy przegląd smaków. Jednak te na talerzach serwowanych przez Gospodarza chyba przyćmiły dymne łakocie, ale o tym dalej.

Chwil kilka po 12.00. Kramarzówka

Dojechaliśmy… a na miejscu RAJ. Kto był, ten wie. Kto nie był, musi się przekonać. Opisanie byłoby grafomańską próbą. Dotarli również kolejni szczęśliwcy: Andrzej K., Grimar i Janusz J. Szybkie przemeblowanie, rezerwacja miejsca noclegowego, przystrojenie kuchni w metry swojskiej kiełbasy, przystosowanie strumienia do pełnienia funkcji lodówki i można się rozpakować. Stół, fotel, tytonie na blat. Myślę, że chwilę po godzinie 13 w każdej fajce był już żar, a kolekcje porozkładane na stołach. Były też napoje, swojskie kiełbasy gatunków dwa, pieczenie, warzywka i chleb. Taki z kminkiem i taki, gdzie nawet kminek nie był potrzebny.

W kolejnych godzinach taras przed domem zaczął się wypełniać. Przyjechał Tomek, KrzysT, Yopas, Piotr N. oraz Zyrg i Piotr Głęboki z dziwnym pakunkiem. Panowie opuszczali auta w niezapamiętanych konfiguracjach, donosili kolejne smaki tytoniowe oraz napoje, które dziwnym zwyczajem wrzucali od razu do strumyka. W międzyczasie na starej kuchni z duszą Janek zaczął mieszać w garze żurku, który to dopełniony wspomnianymi wcześniej dobrociami stawiał na nogi strudzonych nabijaniem 3-ciej czy 4-tej już fajki przed wieczorem.

Otoczony tytoniami zawęziłem pole wyboru do tych w zasięgu ręki. W pewnym momencie nie dało się policzyć słoików kształtów różnych. Wiem, że królowały VaPery, pamiętam że Andrzej K. zastawił się latakią, kojarzę Zyrga, który został zdeklarowanym fanem kleików Petersona. Ja zacząłem poszukiwać czegoś co raz, a dobitnie wyjaśni mi jak smakuje Perique. Później był St. James Flake od Janusza, jakaś (dobra!) latakia od Zyrga i w mgnieniu oka nastała noc, i pełna tawerna. Zadeklarowany komplet fajkanetowej braci był na miejscu.

W tytoniowej wyliczance nie sposób pominąć czarnego konia, którym uraczył nas Janusz. Średnio-palny Night od Samuela Gawitha tlił się chłodno i obdarowywał smakiem palonej izolacji – jak to określił Zyrg. Nie jedyny to smakołyk, była również „pokojowa mixture” w przechodniej kukurydziance, humor do łez i świetne tabaki Elmo’s Reserve SG, Western Glory GH oraz coś dla wybrańców, czyli niedostępny – z przekąsem nazywany „toilet snuff”, którym częstował Piotrek N. Ach, no i te cygaretki…

Gęsta od dymu, rozmów, supermocnych trunków Radka i ulewnego deszczu atmosfera obfitowała w wiele ciekawych sytuacji, często nie_do_zrozumienia bez przytoczenia kontekstu. Pamiętam jak Janusz obdarowany przez Andrzeja K. palidełkiem z okazji przejścia na stronę mędrców w podzięce zrobił szybki tuning kolekcji zapalniczek czyniąc dwie z nich niepalnymi. Później jednak sam właściciel postanowił zahartować swoją kolekcję Marumanów obficie polewając ją napojami, które to znowu Tomek pracowicie donosił ze strumienia w strugach deszczu. Inni siedzieli wpatrzeni w dymu strużki, a część uwijała się jak Krasnoludki. Gdzieś po drodze nastąpiła masowa utrata słuchu, ale równowagę przywróciła wytworna whisky z laserowo zdobionej butli przekazanej Januszowi. Pakunek przywieziony przez Zyrga i Piotra G. okazał się Dyplomem Organizatora dla Janka, na którym każdy uczestnik mógł odcisnąć swój kciuk.

Śmiech, powaga, radość. Było wszystko. „Najbardziej zapamiętam”, mógłbym tak wyliczać po dwukropku. Ten tekst nie miałby końca, dlatego od drugiej strony napiszę tylko, że żałuję, że nie dałem rady zamienić z każdym słowa, a większość rozmów powinna trwać w nieskończoność. Nie starczyło nocy, nie starczyło sił. Jeszcze tylko świeżo otwarty F&T Golden Mixture od Yopasa w niedużej fajce i spać. Godzina 3.00 nad ranem, budzik na 7.00.

Wychodziłem w pośpiechu przed 8.00 rano, popijając kawę zaparzoną przez Janusza. Żegnając się z kolejnymi ziewającymi myślałem „za krótko!”.

Gdyby ktoś chciał zorganizować modne spotkanie w klubokawiarni, gdzie liczba osób wyjątkowych na metr kwadratowy liczy się nade wszystko to byłby zawstydzony jednym wieczorem w Kramarzówce. Gdyby ktoś z fajkanetowiczów był blogerem i chciał się wstrzelić z wpisem ze spotkania między wywrotowe teksty blogerek lunchowych, wybledzone instagramy z potrawami w roli głównej i koneserów trunków rzemieślniczych oraz tych mocnych z górnej półki, to Menu z Kramarzówki można określić krótko – niedościgniona uczta.

Takie spotkania nadają sens. Ja w drodze powrotnej miałem nieodparte wrażenie, że wracam z bardzo daleka, a nie było mnie tylko chwilę. Wiem, że wrócę i zostanę na dłużej.