Świeczka dla Jalensa

Staram się patrzeć na świat z perspektywy stoika, co nigdy mi się nie udaje. Mój wybuchowy, emocjonalny charakter, skłonność do kłótni, łączy się w pewnym sensie z głęboką chęcią posiadania spokoju, bycia dobrym kompanem do wszystkiego, partnerem, rozmówcą. To paradoksalne, ale działa lepiej lub gorzej. Nikt przecież nie powiedział, że człowiek nie może być wewnętrznie sprzeczny. Pomimo przeróżnych wad żyje mi się ze sobą dobrze, aczkolwiek kilku rzeczy sobie nie wybaczę w tym krótkim bądź, co bądź życiu. Między innymi tego, że nie udało mi się nigdy spotkać twarzą w twarz z Jackiem „Jalensem”.

Mam opory przed spotykaniem ludzi, których szanuję. Los daje tą możliwość, że ukrywam się przed rzeczywistością na swojej północno-wschodniej prowincji, bezpieczny zza ekranu komputera, widząc tylko nieliczne grono ludzi w częstotliwości raczej niskiej. Nie posiadam dobrych umiejętności interpersonalnych, choć jak już się rozluźnię, to gęba mi się nie zamyka, a słuchać zwykle potrafię. To nie jest tak, że jestem samotnikiem, odludkiem. Po prostu mam umysł pesymisty, który oczekuje najgorszego. Po świecie, po innych, po sobie.

Działa to jak samospełniająca się przepowiednia, bo zawód jest jednym z częstszych sytuacji, jaka mnie w życiu spotyka i prawdopodobnie jest dla innych jedną z najczęściej spotykających sytuacji wobec mojej osoby. Nie chcę się tu nad sobą użalać, nie o mnie ten tekst. Chodzi mi o wyrażenie rozczarowania faktem, że osoba, której bezgranicznie ufałem w wielu sprawach – między innymi fajczarskich, dziennikarskich – nie miała okazji mną się rozczarować. Albo ostatecznie do mnie przekonać. Że nigdy nie spotkałem Jacka twarzą w twarz, choć często gadaliśmy przez Sieć (jak dziś wspominam, to i tak zbyt rzadko), a i sądzę, że rozumieliśmy się bardzo dobrze.

Jacek pewnie nie chciałby takich wspominek nawet widzieć. Tego nie wiem, nie mam już okazji spytać. Nie jest to istotne, bo i tak je spisuję. Bo muszę. Robię to jednak w taki sposób, aby nie mówić o nim za wiele, gdyż najwięcej powiedział on sam o sobie w swoich artykułach, w swoich czynach, postawach. Mówię więc o stanach, jakie towarzyszą mi, a i pewnie kilku z Was, po jego odejściu.

Czuję, że to wszystko wielka pomyłka, że coś popełniło okrutny błąd, zabierając tego człowieka w takim wieku. To naturalne, że ludzie odchodzą, oczywiste, że zwykle zbyt wcześnie, ale świadomość tego przecież nie pomaga. Wstrząsnęła mną informacja o śmierci Jacka. Rozwścieczyła na dodatek rzeczywistość, bo w tym czasie musiałem skupić się na sobie, na swoich planach, na rodzinie i nawet nie pojawiłem się na pogrzebie. Nie miałem okazji przeżyć tego tak, jak powinno się przeżywać. Jacek pewnie z tego faktu by się cieszył, miał w sobie konieczny w życiu luz oraz dystans, ja jednak czuję złość. Do teraz, a przecież już minęło trochę dni.

To banał, że wiedziałem o jego chorobie, że gdzieś na horyzoncie zdarzeń tkwiło to wydarzenie, ale nie uświadamiałem sobie tego. Kilka dni przed śmiercią wymieniliśmy parę zdań na Sieci. Tak właśnie gadaliśmy, z doskoku, w szarpany sposób. Dla innych wyglądać to może nie na rozmowę, ale wymienianie komunikatów. Nie jestem w stanie dokładnie wytłumaczyć tej więzi. Wydaje mi się, że nie potrzebowaliśmy więcej, że sam fakt, że jesteśmy gdzieś tam obok siebie, choć przecież daleko, był wystarczający.

Nie powiem więc o Tobie, Jacku, wiele. Nie chcę, nie muszę, nie powinienem. Nie powiem o Tobie wiele, za to sądzę, że właśnie powiedziałem wiele Tobie.

Obaj nie lubiliśmy oczywistości i obaj potrafiliśmy czytać między wierszami. Jeśli skądś patrzysz na ten tekst, wyczytałeś mój żal. Wam zaś, drodzy Czytelnicy tego tekstu, pozostaje od czasu do czasu wspominać faceta, dla którego to miejsce było kiedyś domem. I, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, pożegnać go na swój sposób, jak i ja właśnie czynię.

Tags: Jalens